Fietsstage Stadtkyll 2012

  • Posted on: 8 May 2012
  • By: patrick kuypers

Fietsstage Stadtkyll 2012Er werd al een tijd naar uitgekeken en op vrijdag 27 april was het dan zo ver.  Een groep sportievelingen van TCM had ketting en kuiten gesmeerd, drinkbussen en zakken gevuld en een goed humeur voorzien.  Jan had zijn busje ter beschikking gesteld voor de bagage en Patrick zijn omgebouwde kampeeraanhangwagen van Nederlandse origine (kwestie van de Hollanders onder ons een thuisgevoel te bezorgen) voor het vervoer van enkele fietsen en de bakken clubdrank.

Op naar Stadtkyll dan maar.  Vanuit Bunde werd er vertrokken per fiets voor zo’n slordige 125 kilometer bergop en wind tegen.  Met voorzitter Bjorn als deskundige gids (nu ja, ’t was eigenlijk zijn gps), volgden verder nog Romain, Jan, Jos, François, Dennis, Paul en Marcel.  Michel bestuurde Jan zijn busje, Donny reed met zijn eigen wagen en Erik en Patrick gingen met hun motor. 

Ondanks dat de weersvoorspellingen vooraf weinig hoop gaven, bereikte de groep in de late namiddag Stadtkyll zonder nat te zijn geworden.  De drie huisjes werden verdeeld en iedereen installeerde zich naar best vermogen.  De Hollanders nestelden zich apart en dat was maar best ook want meteen werd één van hun ramen ontsierd door een onooglijke oranje lap die bedrukt was met slogans in de trend van Olééé, olééé, olééé …  Tja!

Na een verkwikkende douche werd er verbroederd in één van de huisjes en werd de clubdrank een eerste maal ontkurkt.  Buiten was het behoorlijk beginnen regenen en er werd een schietgebedje gedaan als dank voor zoveel geluk om droog ter plaatse te zijn geraakt.  Tegen half acht  was het verzamelen geblazen, beneden in het restaurant aan de ingang van het vakantiedomein.  Daarvoor moest wel nog een afdaling van enkele honderden meters worden overwonnen met een hellingsgraad van maar liefst 20 % (!) en nadien, met volle maag, werd ons dan in omgekeerde richting de helling door de neus geboord. 

Goed gegeten hebben we er, met leuke en vriendelijke bediening.  En we hebben ons er goed geamuseerd.  Al wisten de overige gasten de bij momenten zeer luidruchtige bende niet altijd even goed te smaken.  Kwam het door de warmte of door het overvloedige gerstenat?  Feit is dat ondermeer Swa af en toe zijn volumeknop niet meer wist te vinden en geregeld tot dimmen moest worden aangemaand.  En niet alleen zijn volumeknop was hij kwijt, ook de bedieningsknop van zijn sluitspier was blijkbaar zoek want ‘Vettige Swa’ had er een sport van gemaakt om iedereen op tijd en stond te vergas(t)(s)en met een knallende scheet van formaat.  Hij deinsde er zelfs niet voor terug om daarvoor snel nog even zijn billen te ontbloten en dat daar soms nog vaste stukjes bij zaten, kon (voor hem) de pret niet bederven.  Diezelfde avond vervoegden ook nog Detlef en Olivier het gezelschap en de volgende ochtend was met de komst van Dirk de groep compleet.

De volgende ochtend werd er door de A-groep om half tien vertrokken voor een pittige tocht van meer dan 150 km onder een stralende zon.  De B-groep (Erik, Patrick, Donny en voor die ene dag ook Dennis), hield het bij een bescheiden 56 km.  Na afloop kwam iedereen flink afgepeigerd en behoorlijk verbrand weer terug aan de huisjes.  Die laatste klim van aan de ingang tot boven aan de bungalows (die 20 %, weet u wel), was telkens de kers op de taart.  Terwijl er beurtelings werd gedoucht, verbroedereden de overigen weer op het terras van één van de huisjes en verwerkten nog wat clubdrank alvorens het avondmaal aan te vatten.  Tussendoor wilden de Hollanders snel nog even naar het voetbal kijken want er zouden die avond matchen worden uitgezonden die van groot belang waren in de Nederlandse competitie.  Dat resulteerde op een gegeven moment in een uitbraak van een Nederlandse supporter onder ons, die voor even alle militaire discipline en gereserveerdheid over boor kieperde en als een in brand gestoken konijn luid schreeuwend tussen de huisjes door spurtte, gedrapeerd met dat oranje vod en afgezien van een short, verder helemaal bloot.  Alles en iedereen die niet opzij ging, werd zondermeer omver gelopen.  Alleen een stevig uit de kluiten gewassen beukenstronk wilde van geen wijken weten en bezorgde hem een kanjer van een schram op zijn rug.  Gelukkig had de al verorberde clubdrank een helende werking en voelde Jos nauwelijks pijn.  De overige bungalowbewoners rondom ons, hadden er bij het horen en zien van deze aandoenlijke taferelen wellicht hun bedenkingen bij.  

Voor het avondmaal werd ditmaal verzameld aan een Balkanrestaurant, even buiten het vakantiedomein aan de rand van het stadje.  Onder deskundige militaire leiding ging het met gestrekte pas doorheen de speeltuin van het vakantiedomein alwaar we voor de gelegenheid door Jos nog even werden vergast op een sterkt staaltje ‘optrekken’ aan de ijzeren stang, een bezigheid die duidelijk zijn voorkeur kon wegdragen.  Zo zeer zelfs dat hij het op de terugweg nogmaals demonstreerde, ditmaal echter iets langzamer vanwege een goed gevulde maag.  Ook in het Balkanrestaurant, waar we hadden gekozen voor een gezamenlijke grillschotel, hebben we reuze lekker gegeten voor een redelijke prijs.  Na nog enkele nabeschouwingen op het terras van één van de huisjes, onder het genot van onze weldoende clubdrank, ging iedereen rond middernacht slapen.

’s Zondags ‘s morgens was het opnieuw verzamelen geblazen voor weer een pittige fietsdag.  De A-ploeg, ditmaal ook vergezeld door Dennis, maalde opnieuw om en bij de 150 km af.  Sommigen wat minder want een derde zware fietsdag op rij begon stilaan zijn tol te eisen.  Bovendien stond er vandaag een stevige wind en was er regen voorspeld.  De wind was wel degelijk op afspraak maar regen bleef gelukkig uit, enkele geïsoleerde spatjes niet te na genomen.  De B-ploeg maalde een bescheiden 70 km af en bij terugkomst vergastte de zon ons zelfs weeral op een aangename, warme namiddag en avond.  Het avondeten werd opnieuw genuttigd in het restaurant op het vakantiedomein en weerom was het ‘Toppi’.  Was het een bewust manoeuvre van het personeel of was het eerder toeval?   Feit is dat we ditmaal als groep alleen in het restaurant zaten en er geen belet was om de teugels te vieren.  Alles bleef echter binnen de perken en ook de diensters amuseerden zich blijkbaar kostelijk met alle flauwe zever die op hen werd losgelaten.  Tegen elven begonnen ze ons toch wel enigszins buiten te kijken en werd de avond verder gezet aan onze huisjes.  Daar zorgde het alcoholgehalte in onze geesten algauw voor licht onbezonnen handelingen.  Er waren er die overmand werden door een innig gevoel van onderlinge verbintenis en dat groepsgevoel zo nodig wilden bekrachtigen met een heus kampvuur.   Rede moest plaats maken voor koppigheid en ondanks een algemeen verbod op het maken van open vuur tussen de huisjes, werd algauw het vuur aan wat in der haast bijeen gesprokkeld kreupelhout gestoken.   Onder het genot van een knetterend vuurtje en de laatste resten clubdrank, werden zowaar enkele padvindersliederen te berde gebracht.  In een poging om het vuur zo lang mogelijk levendig te houden werden de stukken hout alsmaar groter en toen enkele onverlaten zowaar een heuse verdorde kerstboom wilden slachtofferen, werd er kordaat ingegrepen om een torenhoog oplaaiend vuur te vermijden dat misschien wel een dakgoot en het eraan hangende dak van een huisje in de as zou hebben gelegd.  Druppelsgewijs begon toch eenieder naar de lakenstraat te trekken totdat de gezelligheid van het kampvuur al sissend werd beëindigd met een klaarstaande emmer water.  En die verdorde kerstboom?  Die moest zo nodig bij wijze van complot nog snel even worden binnengewurmd in het huisje van één van de pretbedervers die hem mee van de brandstapel had gered.

Op de laatste ochtend werden ook de laatste eitjes geklutst en de laatste lapjes spek in de pan gegooid.  Na het inpakken en het summier kuisen van de huisjes, werden busje en aanhangwagen weer volgestouwd met bagage, fietsen en (lege) bakken Leffe, waarna de terugtocht werd aangevat.  Erik en Donny waren de dag voordien al vertrokken, de rest begaf zich per fiets, motor en busje terug richting heimat, bergaf en wind in de rug.  Er was nog een tussenstop voorzien op de Baraque Michel waar Michel (what ’s in a name) intussen al had postgevat met Jan zijn busje.  Na wat bevoorrading en een groepsfoto nam Swa het stuur van het busje over van Michel.  Die laatste sprong op zijn fiets om het laatste stuk van de rit nog mee te maken.

Iedereen is veilig, moe en voldaan terug toe gekomen en de weergoden zijn ons gunstig gestemd geweest.  Je krijgt wat je verdient!  De kerstening van het Eifelgebied door TCM is een feit en ze zullen ons daar nog niet zo vlug vergeten zijn.  Hoe dan ook, we hebben er ons goed geamuseerd.  Een flinke dosis geouwehoer in aangenaam gezelschap met een stevige portie sport op een bedje van toereikende clubdrank met een koele afdronk.  Meer moet dat niet zijn.  Meer dan ooit geldt ook hier weer het gezegde: “De afwezigen hadden ongelijk!”

Tot volgend jaar?!?

Reacties

mooi en goed tot in de details samengevat verslag cheeky

 

op naar volgend jaar!!!!!

Reactie toevoegen

Filtered HTML

  • E-mail- en internetadressen worden automatisch aanklikbaar.
  • Toegelaten HTML-tags: <p> <br> <a> <em> <strong> <cite> <code> <ul> <ol> <li> <dl> <dt> <dd>
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.

Plain text

  • Geen HTML toegestaan.
  • E-mail- en internetadressen worden automatisch aanklikbaar.
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.